Beijing

Beijing, wat een ontzettend grote stad! Er is op het eerste gezicht zoveel te doen dat het moeilijk is om te kiezen. Gelukkig beschikken we over een boek, een kaart en internet om ons de nodige informatie te verschaffen. En al we er nou helemaal niet uit zouden komen dan zijn er een heleboel mensen op straat die je de beste aanbiedingen willen verkopen. Natuurlijk zijn de westerse toeristen voor deze sjacheraars het meest interessant, daar kun je tenslotte het meest van plukken. En met onze blonde krullen tussen alle chinezen vallen we wel erg op, heel veel andere westerse toeristen zijn hier overigens niet. Wij dachten in eerste instantie aan de verboden stad, de great wall, de tempel van de Hemel en de ondergrondse stad. Helaas bleek de ondergrondse stad gesloten te zijn voor publiek, er hangt geen bordje meer en de stickers hangen los van de muur. Waarom hij dicht is blijft ons een raadsel, de meneer die ons de gesloten deuren wees haalde alleen maar zijn schouders op en zei:  “closed”. We hebben in de eerste dagen dus maar gewoon het lijstje afgewerkt waarbij we er achter kwamen dat lopen geen optie is door de enorme afstanden, gelukkig is de metro bijzonder goed en kost een kaartje maar 26 cent.

In het weekend hebben we de parken bezocht en diverse winkelstraten met enorme gebouwen vol met winkels en kraampjes omdat niet alleen de Chinese toerist maar ook de bewoners van Beijing naar de bezienswaardigheden gaan. Het is doordeweeks al druk, in het weekend is het niet meer te doen.  De winkels bestaan voornamelijk uit kleding, natuurlijk ontbraken de bekende H&M, Vero Moda en Zara niet. Naast al deze kledingwinkels hebben de Chinezen voor alles een aparte winkel; thee, chinees snoep (gedroogd fruit met laagje suiker), kammen (! Een hele winkel alleen met kammen), souvenirs (aangezien 75% van de prullaria in de wereld in China wordt gemaakt hebben ze hier alles wat ook in Nederland te koop is. Maar het is goed om te zien dat deze mensen hun eigen rommel ook gretig aanschaffen.), tassen, heleboel I-phone hoesjes (van bling bling en anry birds tot knuffels) en ga zo maar door. Vaak zaten de eet tentjes in de kelder, je kan kiezen uit  vele fast food restaurantjes. Je krijgt er dan geen broodje hamburger en friet met cola, je kon kiezen uit menu’s met noodle-soep of rijst met vlees en een salade + drinken, allemaal erg lekker!

Beijing is net als een aantal andere steden met een luchtvervuilingprobleem gecombineerd met hitte een stad die de meeste dagen gehuld is in een wolk van smog. Dit wordt dan op een gegeven moment opgelost door een dag (warme) regen waarna het weer een paar dagen helder is. Zo was het ook bij ons, in de eerste dagen werd de smog steeds erger tot de dag dat de regen kwam. Met Hollandse buien in gedachten gingen wij die dag zonder plu de deur uit om ons dagprogramma af te werken.  Zo nat wordt je toch niet van deze regenbui zeiden we tegen elkaar, en daar gingen we rennend van de het ene winkelcentrum naar de andere, met als gevolg dat we na 20 meter doorweekt waren en stonden te druppelen in de ingang, en alle chinezen maar kijken wat voor stel rare toeristen daar nou weer binnen kwamen (zo voelde het wel in ieder geval). Met veel zon en warmte is een winkelcentrum een heerlijk verblijf midden op de dag maar nu zo doorweekt was het best frisjes met die airco aan. Bij de H & M maar even een paar pluutjes aangeschaft, in de grote winkelcentra zijn als enige de prijzen vast dus ergens anders waren de paraplu’s ineens goud waard.

Om nou in het weekend naar the great wall te gaan leek ons niet verstandig in verband met de drukte en besloten we op maandag ochtend de trip te maken. Dit dachten dus een heleboel andere (vooral) Chinese toeristen ook. Er gingen wel 20 bussen vol tegelijkertijd naar the great wall toe, eenmaal daar konden we aansluiten in de rij om met de kabelbaan naar boven te gaan. We zijn lekker rood geworden van het uurtje zonder paraplu in de rij staan wachten. (hier gebruiken ze het ding nog waar het oorspronkelijk voor uitgevonden is, tegen de zon). Paraplus zijn voor die enorme wachtrijen echt ideaal is achteraf gebleken, ze houden niet alleen de zon tegen maar je creëert er ook iets meer eigen ruimte mee. Chinezen lijken het erg fijn te vinden om tegen je aan te staan, overal waar die mogelijkheid is zullen ze dat ook doen, op straat in metro en dus wachtrijen. Personal space, ho maar. Maar de muur was echt verbazingwekkend, hoe ze het toch hebben kunnen bedenken om een muur te bouwen door het hele land heen… en dan te bedenken dat de muur bedoeld was om de Mongolen buiten te houden, wat ook nog eens niet gelukt is. Tegenwoordig is dat idee nog idioter, 2,5 miljoen Mongolen tegen 1,5 miljard Chinezen. Maar goed, de muur slingert in ieder geval schitterend over de heuveltjes door het landschap en levert erg mooie plaatjes op.

Wanneer je in China naar een restaurant bent geweest hoef je in Nederland nooit meer naar de chinees, wat kunnen deze mensen lekker koken! Buiten dat de keukens uit de hele natie in Beijing bij elkaar komen moet je Peking eend gegeten hebben als je in deze stad verblijft. Wij zijn naar het (volgens ons boekje) bekende restaurant Li Chun gegaan, midden in een vervallen hutong (zoals ze de volksbuurtjes hier noemen). In deze hutongs heb je hofjes waar oorspronkelijk 1 familie woonde, tegenwoordig wonen er tot wel 14 families in 1 hofje. Ons restaurant was ook een hofje waarbij ze de binnenplaats hadden overkoepeld en in de huisjes er om heen het restaurant hadden gevestigd. Het ene huisje was de keuken, de andere de afwaskeuken en de rest ingericht als zitplekken.  Alles wel op de chinese knip en plak methode gemaakt, het was dus een verschrikkelijke bende waarbij geen stuk meubilair bij de andere paste. Direct bij de ingang zag je de kok al in zijn vuurgestookte oven de eenden roosteren aan de stok, omdat we niet hadden gereserveerd mochten we buiten nog even wachten samen met nog meer klanten. Het duurde niet lang voordat we werden geroepen om plaats te nemen. Natuurlijk namen we het traditionele menu, eendenlever, komkommer, ui, soja saus, plakjes loempia, pikante eendenstukjes, broccoli, filodeegblaadjes en natuurlijk geroosterde eend (al gesneden in plakjes, je krijgt geen mes bij je eten). Je moest het dan eten zoals je een wrap vult en oprolt, ja alles met stokjes.. Dat is best goed gelukt voor beginnende stokjeseters. Het was een hele leuke belevenis, die iedereen aan te raden is.

Hoewel Beijing niet echt een hele mooie stad is, met niet heel erg veel aantrekkelijke bezienswaardigheden (en of de tempel nou 1500, 500 of 5 jaar geleden is neergezet, ze zien er allemaal precies hetzelfde uit)  is het wel een enorme belevenis om hier rond te lopen.  Het straatbeeld en de manier van leven zijn zo verschrikkelijk anders dan bij ons dat simpelweg over straat lopen en rond kijken al meer dan genoeg is. Wanneer je door de steegjes loopt, vooral ’s avonds dan kijk je de ogen uit. Iedereen heeft zijn manier gevonden om door de alledaagse dag heen te komen. De een heeft van zijn woninkje een groentewinkeltje gemaakt terwijl de ander er een klein kunstateliertje heeft waar hij zijn vakmanschap voor zit te beoefenen. Sommige mensen hebben achter op hun fiets een draagbaar keukentje waarmee ze midden op de straat gebakken tofu staan klaar te maken. En de chinees die in de buurten woont koopt dus ook wat hij nodig heeft vlak buiten zijn deur. Wanneer je hier rond loopt als vreemde eend in de bijt voel je je echter niet ongewenst, hoewel je als buitenlander enorm opvalt zijn de mensen nieuwsgierig en erg vriendelijk. Ze roepen allemaal “hello” als je langs komt en als je antwoord dan grijnzen ze breed (zeker als je” Ni hao” terug zegt). Wel moet je oppassen dat je niet per ongeluk op de plek staat waar iemand zijn rochel heen spuugt, want dat doen ze wel allemaal (zowel man als vrouw), een smerige gewoonte.  Dat dit een communistisch land is merk je als toerist eigenlijk helemaal niet. Je kan het zien aan het feit dat het hele openbare leven geregeld is. Voor elke denkbare plek is een ambtenaar in dienst genomen, zelfs bij de bushalte staat een regelaar met een draagbare geluidsversterker die er voor zorgt dat iedereen netjes in de rij gaat staan. Wel merk je dat alle vormen van vermaak in de openbare gelegenheden slecht geregeld zijn, buiten de (relatief nieuwe) commerciële zaken om. Het kapitalisme krijgt hier duidelijk steeds meer voeten aan de grond wat zich uit in spuuglelijke supergrote warenhuizen en gloednieuwe gebouwen, deze worden meestal naast de eeuwenoude tempels neergezet wat een raar contrast oplevert.

Onze reis nadert in ieder geval zijn einde. Na 5 weken onderweg geweest te zijn gaan we weer naar huis. We verheugen ons  op de heerlijke bank waar we op kunnen hangen en ons eigen bed. Want na 5 weken op krukjes zitten en op houten planken geslapen te hebben is dit uitzicht toch wel weer aantrekkelijk. We hebben enorm genoten van deze reis, als het aan ons ligt gaan we volgend jaar weer!