Mongolië, the green route

En zo gingen we ’s avonds laat weer met de trein weg , om het eerste land van de reis achter ons te laten en de overstap naar Mongolië te maken. Tijdens onze treinreis Irkoetsk – Ulaan Bataar hadden we gezelschap van een stel uit Kroatië, het was erg prettig met hun de coupe te delen. We konden allemaal onze belevenissen delen die we in Rusland hebben beleefd. De rest van het treinstel was voornamelijk voorzien van toeristen, waaronder ook twee Nederlandse jongens op weg naar China. De treinreis duurde 2 nachten, overdag hebben we in Naoesjki zeker 6 uur gewacht bij de grens op de paspoort controle, we mochten de eerste 2,5 uur de trein uit om het een en ander te bekijken maar na een uur in de regen waren we ook al weer uitgekeken. De stad bestaat omdat er een grensovergang is, erg saai dus. Na de nodige controles van streng kijkende militairen en douane mochten we onze reis vervolgen, om na 10 minuten te stoppen bij een Mongools station … voor de volgende 2 uur durende paspoort controle. Ook een troosteloos station maar je hebt tijdens het wachten wel de tijd om lekker te lezen of te kletsen met de anderen in het treinstel.

Om 6.10 uur lokale tijd bereikten we Ulaan Bataar. Een meisje nam ons mee naar een oude Russische 4x4 bus waarin we konden instappen. We waren meteen beland in onze expeditiebus door Mongolië. Nadat we even door de stad waren gereden en nog even getankt hadden reden we door de mooiste landschappen heen. De wegen rondom de hoofdstad zijn nog geasfalteerd was de boodschap van onze gids, maar door de aanhoudende regenval van de afgelopen dagen is de kwaliteit niet al te best meer. Na een paar kilometer was onze gedachte: goede genade, noemen ze dit asfaltwegen? Maar nadat we de asfalt achter ons gelaten hadden en al stuiterend over de steppen scheurden (onze chauffeur had er duidelijk plezier in…) keken we met weemoed terug op onze eerste kilometers. Maar na een halve dag is dat ook wel weer normaal en hadden we de cadans van de bus te pakken (we moesten tenslotte nog 8 dagen in de bus over de steppe). In de middag hadden we de overnachtingsplek voor die dag bereikt, naast het oudste boeddhistisch klooster van het land op een ger-camping met een aantal toeristen ger’s en een megagrote restaurant-ger. Ik (Peter) heb op deze ger-camping nog wel even geprobeerd een handwasje te doen, maar is daar niet ver in gekomen. Toen de eigenaar in de gaten kreeg dat er een man de was stond te doen in de wastafel van de wc’s heeft hij luid lachend de andere mannen (en onze gids) er bij gehaald om te laten zien wat er gebeurde. Vervolgens kregen de dochters van de eigenaar de opdracht om onze was te doen, die hoofdschuddend de was uit mijn handen trok. Maar uiteindelijk werd de was gedaan en konden we naar het klooster voor een rondleiding en daarna naar onze ger voor de eerste nacht slapen op z’n Mongools.

De dagen daarna zijn we in het busje van de ene schitterende plek naar de andere schitterende plek gesleept om het fantastisch mooie land te bekijken. Naast dat de natuur in dit land echt fantastisch mooi is om te zien krijg je van de uitgestrektheid en de grootheid van de steppen en bergen (het land is 50 x groter dan Nederland, met 2,5 miljoen inwoners waarvan 1,8 miljoen in de 3 steden wonen) een bijzonder nietig en klein gevoel. Wat een unieke ervaring om zo in een omgeving te mogen ronddwalen.

Op de derde plek waar we zouden overnachten bleek een klein probleempje te zijn, de camping was dusdanig van slag door de regenval (het regent hier elke dag in ieder geval een uur of 3, en dat is dan de mooiste dag) dat we uit moesten wijken naar een andere plek. Hoewel we hier opvolgend ook al bij een nomaden familie zouden logeren, gingen we dat nu ook doen (voor de komende 2 nachten, dus 3 nachten in totaal). Daar zat dan wel aan vast dat we met wat minder faciliteiten zouden moeten volstaan, of dat een probleem was. Nou is in Mongolië iets als internet al een luxe, buiten de steden is er nauwelijks stroom, matig telefoonbereik en al helemaal geen stromend water. Maar natuurlijk zijn wij als scout wel wat gewend als het gaat om primitief kamperen, geen probleem dus. Een hele opluchting voor de gids, die duidelijk gewend was aan wat meer eisende toeristen. Bij de eerste nomaden familie hebben we ons prima vermaakt, hebben de slachting van het hoofdingrediënt van zo’n beetje alle maatlijden meegemaakt (geit, de ballen van het beest geven ze overigens aan de hond, niks niet een delicatesse tot onze opluchting), Yaks gemelkt en heerlijk rondgehangen in het ger-kampje. De daaropvolgende nomadenfamilie was zelfs nog wat traditioneler ingesteld, de familie bestaat uit een lijn van grote worstelaars. De zonen van de familie waren op het moment weg naar het Nadaam festival om mee te doen aan de wedstrijden maar de familieoudste kwam ’s avonds weer terug naar huis voor zijn gasten. Eerst kwamen alle formaliteiten, gelukwensen over en weer voor de reis, de familie, het land en ga zo maar door en de bedankjes voor het bezoeken van het land en het leren van de woorden bedankt en proost in het Mongools (onder het genot van een beker gefermenteerde paardemelk). Daarna kwam de paardewodka op tafel (zelfgestookt uiteraard) waarvan de gasten in ieder geval 3 glazen moesten drinken om een voorspoedig leven te garanderen (en dan geen borrelglazen, ze gebruiken hier maar 2 maten houders voor alle dranken, en dat is een kom voor zoute melk-thee en een mok voor alles anders). Toen de oude man opstond om naar bed te gaan zij hij met een grote grijns; ‘ik ga naar de volgende ger voor de nacht, nou kunnen jullie weer ontspannen en je eigen ding gaan doen’. Wij zijn dus vervolgens maar waggelend naar onze eigen ger gegaan om te gaan slapen (je kan de gastheer natuurlijk niet beledigen door niet te doen wat hij zegt), we moesten ook de volgende morgen weer om 6 uur in de bus zitten voor de reis naar het nationale park met de enige overgebleven wilde paarden van Azië (en Europa overigens ook).

Op de laatste bestemming (buiten Ulaan Bataar om) aangekomen van onze reis hebben we heerlijk gedoucht en zijn we het nationaal park ingereden om de paarden op te zoeken. Met wat geluk want ze zijn tenslotte wild en houden niet zo van mensen) hebben we een aantal paarden op de gevoelige plaat weten vast te leggen, wat een schitterende beesten!. Toen we terug kwamen op het kamp en voor de avondmaaltijd naar het restaurant gingen bleek dat we een heus internationaal georiënteerde maaltijd kregen, kip met rijst en groente. Mongolië is naar onze maatstaven een redelijk onderontwikkeld land wat te merken is in de Mongoolse keuken. De ingrediënten die de Mongoolse keuken voornamelijk gebruiken zijn meel,rijst, aardappel, wortel, ui en kool. Als vlees is men gebonden aan het seizoen, in de zomer geit en schaap en in de winter paard en koe (Yak) En omdat op de hoogvlakte groenten en aardappel slecht groeien zijn deze schaars in de maaltijden verwerkt. Wat betekent dat de maaltijd bestaat uit in de ochtend brood met zuivel (room wat overblijft van het koken van de verse melk en gedroogde yoghurt) en zelfgemaakte jam. In de middag en avond is er dan rijst of noedels met geit of schaap en een klein beetje aardappels met groente. Voor de afwisseling is het de ene keer in soepvorm, de andere keer gebakken en de volgende keer in thee gaargekookt. Je kunt je voorstellen dat wij na een aantal dagen begonnen te kwijlen bij de aanblik van kippenpoten.

Helaas bleken de kippenpoten niet helemaal vrij van bacteriën en hebben ze Nicole geveld. Na aankomst in het hotel in Ulaan Bataar is Nicole dan ook maar weer naar bed gegaan met een nachtkastje vol Nederlandse hulpmiddelen. Ikzelf ben door de stad gaan lopen, heb een museumpje meegepikt (het natuurhistorische museum, wat in de jaren 50 is ingericht en sindsdien niet meer veranderd, hilarisch!) en heb wat in het centrum rond gekeken. Het is geen mooie stad, geen oude stad maar als je in Mongolië bent moet je de hoofdstad nou eenmaal gezien hebben. Het land is overigens een enorme aanrader om te gaan zien, wel voor de wat meer avontuurlijk aangelegde vakantieganger.

Op naar onze volgende bestemming Datong, China, om de hangende kloosters te gaan bekijken, zondag ochtend vroeg vertrekt onze trein. Ook namens de slapende Nicole, de groeten van de andere kant van de globe!