Van Ulaan Bataar via Datong naar Beijing.

Nadat Nicole een dag ziek op bed te had gelegen, zijn we de volgende dag toch een poging gaan doen om de stad Ulaan Bataar samen te bezichtigen. We hebben op vele stoepranden, trappen en hekjes gezeten omdat Nicole weinig energie had, maar dan hebben we dan wel het Sühkbataar square en de state department store weten te bezoeken. Gelukkig had het ’s morgens geregend waardoor het niet zo warm was in de stad en hebben we toch nog wat van de stad kunnen zien.

De volgende dag zijn we om 07.30 uur door onze Mongoolse gids en chauffeur opgehaald en afgezet bij het station waar de internationale trein al stond te wachten. We hadden dit keer in onze coupé gezelschap van twee jongens uit Finland en het Kroatische stel van de treinreis hiervoor zat in dezelfde wagon. We waren het Kroatische stel ook al in Ulaan Bataar tegen gekomen wat op zich al een toevalstreffer was, dat ze na ruim een week ook nog bij ons in de trein zaten (en van de 16 wagons ook nog in dezelfde als ons) was wel erg toevallig. Volgens de Kroaten moest het wel voorbestemd zijn, we zouden elkaar dan ook wel weer treffen in Beijing.  De grenscontrole van Mongolië China duurde niet zolang als Rusland Mongolië,  5,5 uur wachten blijft wel een lange tijd. Onze coupés zijn deze keer niet doorzocht door de douane, blijkbaar loont het alleen om spullen Mongolië in te smokkelen. Dit keer konden we kijken hoe we per treinstel omhoog getild werden om vervolgens een chinees onderstel te krijgen, daarna reden we heen en weer voor het station om alle 16 treinstellen weer aan elkaar te koppelen. We mochten niet de trein uit zoals in de boekjes staat, dat hebben ze blijkbaar sinds kort afgeschaft. Toen de trein weer een geheel geworden was konden we onze eerste Chinese supermarkt in om water en toiletpapier te kopen, want dat ontbreekt in de Chinese treinstellen.

Na een gratis ontbijtje in de trein, het restaurant zat vol Nederlanders (typisch hoor…), kwamen we aan in Datong. We waren trouwens de enige mensen die uit de trein stapte, men keek erg verbaast… Met gids en chauffeur zijn we naar het hangende klooster gegaan. Een zeer bijzondere locatie, een klooster gebouwd in de wand van een enorme berg (Hengshan mountain), één van de vijf heilige bergen volgens de Tao-religie  in China. Het klooster is gebouwd in de 5^e eeuw. Bijzonder was ook dat het klooster gewijd is aan zowel het Boeddhisme, het Taoïsme als het confucianisme, de drie grootste geloofsstromingen van China.

Datong is een snel groeiende industrie stad met meer dan 3 miljoen inwoners. In de afgelopen 30 jaar is de stad zo gegroeid dat de rivier die eerst door de stad stroomde nu volledig is stilgevallen. De industrie (onder andere de energievoorziening van de totale stad Beijing (16 milj. Inwoners) wordt hier opgewekt) heeft zoveel water nodig dat de rivier daarvan de dupe is. Duurzaamheid is duidelijk een woord wat de Chinezen niet hebben uitgevonden…  Datong is niet gewend aan toeristen, dit is te merken aan alle mensen op straat, we worden van alle kanten bekeken en nagestaard, we zijn ineens zelf een attractie geworden. De eerste helft van de dag is het nog wel grappig om te zien, maar al gauw wordt al dat gestaar en gewijs wel wat ongemakkelijk, maar in Beijing schijnen ze wat meer gewend te zijn aan toeristen is ons verteld. De gids vertelde ons dat het stadbestuur hard bezig is om de stadskern weer aantrekkelijk te maken, de oude stadsmuren worden weer opgebouwd en alles wat in de weg staat moet wijken. De mensen die in het centrum wonen zijn allemaal overgeplaatst naar een gloednieuwe wijk aan de andere kant van de droge rivier. Het gevolg is wel dat rondom het centrum veel gebouwen leeg staan of al in puin liggen. Op onze wandeling naar het centrum kwamen we over een bouwplaats, waar tot onze verbazing een lugubere opgraving was gedaan. Ze waren op een lijk gestuit maar in plaats van (zoals in Nederland gebruikelijk zou zijn) dat de stoffelijke resten in een politieonderzoek opgeruimd zouden worden, hadden ze de schedel gewoon gebruikt om op een bergje puin een afzet lint vast te houden. Zo zie je maar weer hoeveel de chinezen hechten aan de rechten van het individu. In het centrum aangekomen hebben we nog  een tempel bezocht, deze was grotendeels nog in renovatie maar wel een bezoekje waard.

Om 6 uur ging de wekker weer, we moesten al vroeg weg i.v.m. de drukte op de weg naar het station. Een ontbijt bestaat in het restaurant van het hotel niet uit zoals wij gewend zijn een broodje met kop koffie, nee geen brood en koffie maar wel rijst, groenten en vlees (het was nog uitgebreider dan bij de wok) maar ook cornflakes en fruit kon je er krijgen. De chinezen die bij ons in het restaurant zaten aten alsof het hun laatste maaltijd was, grote bergen voedsel ging op de borden mee naar de tafel.

Op het station wees de gids ons de weg, alles was er bewaakt, we moesten twee controles door voordat we richting het perron konden lopen. Dit keer hoefden we maar 6 uurtjes te reizen in de trein en hadden we dus alleen een zitplek. Deze coupe zat vol met chinezen die blijkbaar nog nooit een toerist hadden gezien, nadat onze tassen in het rek lagen was het paspoort al uit handen gepakt en werd er gekeken waar we vandaan kwamen, maar Nederland  kenden ze niet. Op het Chinese visum staan er wel Chinese karakters bij en toen werd er hard gelachen om de lengte van Nicole, tja 172 cm is erg groot voor een vrouw in China. Verder zijn we uitvoerig bestudeerd, zelfs de hoeveelheid haar op de armen van Peter werd vergeleken met die van onze Chinese overbuurman. De stoelen in de trein, 3 tegenover 3 met een tafelblad ertussen, zijn afgemeten op de gemiddelde lengte van een chinees dat hield in dat we na een uurtje treinreizen al voorzien waren van allerlei pijntjes door te lage en korte stoeltjes. Het treinreizen lijkt in China een sociale activiteit, iedereen maakt met elkaar een praatje, het klinkt erg gezellig allemaal, ook komt er regelmatig iemand langs met een karretje frisdrank en andere versnaperingen en  kon je zelfs een warme maaltijd krijgen bij een ander karretje die langskwam. Ook in deze treinstellen kon je heet water krijgen en daardoor aten velen in de middag een instant noodle soepje. Na 6 uur reizen was daar, onze eindbestemming van de treinreis: Beijing!

Beijing, wat een stad! Het is 1 grote chaos waar de mensen in een krioelende massa een weg proberen te vinden. Schijnbaar geldt hier het recht van de brutaalste, wanneer je ergens door moet dan is het ellebogenwerk en wringen maar. Maar dit alles moet natuurlijk wel met een glimlach op het gezicht.

De eerste dag stond een bezoek aan de verboden stad en het plein van de hemelse vrede boven aan ons lijstje, het is allemaal wel dusdanig groot dat we er een aantal uur over hebben gedaan om het een en ander te bezichtigen. Helaas werden we midden op de dag eruit gezet terwijl we nog lang niet waren uitgekeken. Blijkbaar was er een belangrijke delegatie want zowel het museum als het plein bleken leeggemaakt toen een stoet met dure auto’s onder politiebegeleiding langs kwam rijden. Wat we hebben gezien was groot en veel en heel bijzonder, indrukwekkend om eens op een dergelijke historische plek te staan.

Ook in Beijing blijken overigens lang niet alle inwoners gewend te zijn aan buitenlanders, naast dat we weer veel aangestaard zijn, zijn we ook meerdere malen gevraagd om samen met groepen giechelende tieners op de foto te gaan. Op deze manier worden we nog eens beroemde buitenlanders in China, voor eeuwig vastgelegd in de fotoboeken van de locals.