Trein 350 & Baikal

Trein 350, coupe 8, bed 19 en 20 & Litsvyanka, great Baikal trail.

We zijn in de avond in Jekaterinenburg opgestapt in trein 350 naar Irkoetsk. Vanuit Moskou zaten we in een treinstel met een lager nummer, net boven de honderd. Blijkt dat het nummer van de trein bepalend is voor de staat en luxe van de trein (of andersom), hoe dichter je bij de 0 zit, hoe luxer de trein. Dus deze keer geen airco, geen gordijnen, een oude toilet…  maar gelukkig werd wel alles goed schoon gemaakt door het treinpersoneel. In de coupe waar wij ook in moesten zaten een oma, moeder en kleinzoon. In Rusland betaal je per slaapplaats, dus een kind wat klein genoeg is om bij iemand in bed te slapen hoeft geen ticket te betalen. De kleine jongen sliep dus bij oma in bed want oma was kleiner dan moeder.  Het was voor ze even wennen dat we geen Russisch spraken. Het jongetje, ( 4 jaar oud en heet maxime) vond ons wel erg interessant. Hij kletste staand bij het raam honderduit, het maakte hem niet uit dat Nicole gewoon Nederlands tegen hem terug praatte.  Al met al bleek de familie geen slecht reisgezelschap.

Wanneer je zoals wij niet in een groep reist maar zelf alles geboekt hebt dan krijg je dus wat ons overkwam, we zaten als enige buitenlanders in de trein. Dat is op zich al een hele ervaring omdat je eigenlijk niemand hebt om verhalen uit te wisselen, behalve een treinstel vol russen die je niet verstaan. Maar op het moment dat de mannen in het treinstel in de gaten kregen dat wij buitenlanders waren wilde ze maar wat graag met ons praten. Onze coupe zat om de haverklap vol met Russische mannen die van alles wilde weten, allerlei vragen stelden over de meest uiteenlopende dingen. Naast het feit dat Russen andere sociale grenzen hebben, wat in het buitenland nogal eens als onbeschoft wordt beschouwd, drinken alle russen (zeker de mannen) en drinken ze veel.  1 van de russen die ’s morgens om 11 uur in onze coupe zat om vragen te stellen verexcuseerde zich dat hij niet uit zijn woorden kon komen omdat hij al te veel had gedronken… Russische whisky noemde hij het… Overdag was dit vooral vermakelijk en gelukkig had oma ervaring en ging ’s avonds bij ons de coupe mooi op tijd dicht. Ook zat er in de coupé naast ons een Russische vrouw van 31 met een dochter van 9jaar die Russische en literatuur les geeft voor haar beroep (en wel Engels verstond en iets sprak) en die hier en daar het een en ander kon vertalen en daarnaast ook nog een leuke gesprekspartner bleek voor met name Nicole.

Een aantal dagen in de trein van west naar oost Rusland zijn een onuitwisbare ervaring geweest, wanneer je als Nederlander alleen reist weet je zeker dat je ondergedompeld wordt in de het dagelijks leven van een gemiddelde rus. Wanneer je deze reis met een genootschap maakt is het al een ervaring, maar op deze manier maak je de Russische cultuur pas echt mee.

Aangekomen in Irkutsk worden we opgehaald door iemand van de plaatselijke reisorganisatie die ons naar onze homestay brengt. Een Russische gepensioneerde dame die sinds het overlijden van haar man en het trouwen van haar dochter alleen in een appartement woont en een extra zakcentje bij beunt door toeristen te verzorgen. In het appartement bleek een ander Nederlands stel te zitten die net een soortgelijke tocht gedaan hebben die wij de dag daarop ook gaan doen. Het verschil is dat zij voor de luxe tour bij het Baikalmeer hebben gekozen en wij voor de outdoor versie. Wij gaan wandelen door de bergen (heuvels) met een overnachting in een tent terwijl zij zich hebben laten rondrijden en in een hotel hebben geslapen.  Maar eerst hebben we de stad bekeken, hebben de Chinese markt bewonderd (een soort Russische zwarte markt) en hebben een maaltijd genuttigd in een micro-bierbrouwerij in de stad. Om één of andere reden spreken ze in Irkutsks beter Duits dan Engels, want zowel onze gastvrouw als in de brouwerij worden we in het Duits geïnformeerd.

De volgende morgen worden we opgehaald door de reisorganisatie en werden we naar het dorpje Litsvyanka gereden waar onze gids voor de komende dagen op ons stond te wachten. De trekking die we gingen doen was in het nationaal park rond het Baiklameer, 65 kilometer ten zuiden van Irkutk. Toen we werden opgehaald werd ons verteld dat we alleen wat warme kleding mee moesten nemen, maar onze gids keek toch wel wat pijnlijk toen hij ons uit zag stappen. Hij had duidelijk bepakte (ervaren) hikers verwacht en niet een stel  Nederlandse toeristen. Er lagen twee slaapzakken, matjes en een tent klaar maar die moesten we dan wel zelf tillen op de beklimming van Mount Primorsky. Onze gids zette vervolgens een tempo waar je U tegen zegt, in ferme pas de berg op. Halverwege de berg legden wij dus het loodje waarop de gids in de gaten kreeg dat wij niet zulke berggeiten waren als hij. Iets later kwam hij er achter dat in Nederland helemaal geen bergen zijn, hij dacht dat de Alpen in Nederland lagen en dat wij geoefende bergbeklimmers waren.  Uiteindelijk hebben we de top bereikt en zijn we na een afdaling en vervolgens een prachtige wandeling langs een klif in 5 uurtjes naar onze overnachtingsplek gelopen. Op de overnachtingsplek aangekomen zeiden wij tegen elkaar: “gelukkig hebben we de grootste beklimming gehad, morgen krijgen we vast een makkelijker route…” onze gids heeft een heerlijke outdoormaaltijd gekookt op het kampvuur waarna ons avondje uitpuffen kon beginnen. Gelukkig hield het vuur ook alle steekvliegen en muggen weg, die ons de hele route hebben geprobeerd op te eten. De gids had blijkbaar nog energie over van de dag want de hele avond is hij heen en weer blijven lopen over het pad langs onze kampeerplek afgewisseld met rek en strekoefeningen. De volgende morgen zijn we rustig aan op gaan staan, hebben we op het gemak een bos ontbijt gegeten met thee en gecondenseerde melk. Uiteindelijk zijn we weer op weg gegaan en helaas moesten we dezelfde route terug (met een flinke beklimming in zicht). Onderweg bleek echter dat onze gids de route nog niet eerder had gelopen en dat hij in plaats van de toeristische route, de extreme route langs de klif nam. Een afslagje de verkeerde kant op… en extreem was de route. Op een kronkelpaadje langs een bergwand die niet breder was dan 30 centimeter die bestond uit stenen en gruis met aan de rand van het pad direct de gapende afgrond. Onderweg hebben we nog wel een zoetwaterzeehond zien zonnebaden op een steen, een zeldzaamheid volgens de gids, maar voor de rest was het pad doodsangsten uitstaan (en overwinnen). Aan het eind van het pad, wat ongeveer 1,5 kilometer was zei de gids met een grijns; ‘a little extreme…’. En toen moesten we dezelfde beklimming  als de vorige dag nog een keer maar dan de andere kant op.  De omgeving en de route waren absoluut prachtig, we hebben een enorme mooie tocht gemaakt, maar afzien was het wel.